Ouders heb je in alle soorten en maten. Alternatieve ouders, moderne ouders, strenge ouders, laat-maar-waaien-ouders… ieder met zijn eigen overtuiging over wat goed ouderschap inhoudt. Het is onmogelijk om “ons kinderbegeleiders” met zijn allen in één comfortabel hokje te drukken. Toch durf ik het aan om te zeggen dat we iets dichter bij elkaar staan dan we nu durven toe te geven. Wat mama’s en papa’s gemeenschappelijk hebben? Onzekerheid dames en heren!
Alle ouders twijfelen wel eens aan zichzelf. Ja! Zèlfs die mama of papa die je dagelijks met een onverstoorbaar serene blik in de ogen bij het schoolplein treft. Wees gerust; achter die vredige façade ziet het er ook heus wel eens uit zoals ons eigen huishouden van Jan Steen. En ook deze vader of moeder zit wel eens met de handen in het haar.
Extra gevoelig voor prikkels
Ouders van hooggevoelige kinderen hebben niet alleen te maken met bovenstaande, maar hebben er een dimensie bij. Interessante verdieping van het ouderschap? Misschien. Een extra factor waar we ons bij tijd en wijle zorgen over maken? Wel zeker. Onze bloedjes zijn namelijk extra gevoelig voor prikkels. Op zich allemaal prima, maar… het blijven namelijk ook gewoon kinderen. En die zijn naast ‘om op te vreten’ even vaak gewoon bloedirritant.
Gebruiksaanwijzing in Swahili
Meestal kan ik mijn eigen zoon goed volgen. Begrijp ik wat hem drijft, waar hij mee zit en wat zijn kleine en grote dromen zijn. Bij zijn kind-zijn horen ook de incidentele driftbuien en vrolijke stuiterbuien. Zo nu en dan is het ingewikkelder. Dan lijkt de gebruiksaanwijzing van mijn zoon ineens veranderd in een ingewikkeld epistel van Ikea, en dan ook nog in Swahili! Dan zit ik dus zelf met de handen in het haar. Een Ikea-kast heb ik namelijk nooit zonder hulp in elkaar kunnen zetten. Bovendien spreek ik amper een woord over de grens, laat staan een exotische Afrikaanse taal.
Niet meer stuurloos en onzeker
Voelde ik me tot 
voor kort in zo’n situatie behoorlijk stuurloos, tegenwoordig kan ik een stuk beter relativeren. Hoe dat komt? Vooral dankzij andere ouders die wèl durven toe te geven dat zij ook wel eens onzeker zijn. Dat zij ook wel eens hulp vragen als ze even niet weten hoe ze hun kind het beste kunnen begeleiden. Tegen die ouders wil ik zeggen; bedankt voor het delen van lief en leed en vooral jullie ervaringskennis!
