Hoogsensitiviteit (hsp) is officieel niet zweverig

Ik heb twee kinderen die hoog gevoelig zijn en ieder kind uit het op een andere manier. Ik heb een voorbeeldige dochter van bijna 18 jaar al vanaf dat ze klein was zij was heel bijzonder. Een heel gevoelig meisje die zo ongelofelijk lief was en geen correctie nodig had. Die de dingen eerder zag als ik, die dingen bij anderen ziet en voelt.Het is een meid die echt doorzet en knokt voor wat ze waard is. Soms heel er depressief kan zijn ,eenzaam en verdrietig. Momenteel vind zij het leven zwaar omdat zij anders is als anderen. Met alle begeleiding van thuis kan zij het leven aan. Onze zoon van 10 jaar uit zich in woede en boosheid het tegenovergestelde van zijn zus. Mijn mannetje en ik hebben 6 jaar tegen over elkaar gestaan ik snapte helemaal niets van dat kleine mannetje. Vanaf baby altijd onrustig, toen hij kon zitten wilde hij kruipen, toen hij kon kruipen wilde hij lopen en toen hij kon lopen wilde hij rennen. altijd overal tegen in en ik dacht ik ben je moeder ik weet wat goed is voor jou. Altijd zocht hij de confrontatie en ik er tegen in en dat werkte altijd averechts ik snapte er helemaal niets van. Tot ik ging zoeken en het boek hoog gevoelige jongen vond, alle puzzelstukjes vielen op zijn plek.Ik had beter moeten luisteren naar mijn zoon. Ik las het boek en een wereld ging voor mij open ik had eindelijk de handvaten hoe ik met mijn zoon moest omgaan. Naar hem luisteren, geduld hebben, begripvol zijn, en soms uit laten razen en daarna samen praten over de situatie. Denk nu niet dat ik dat altijd kan oh nee zeker niet, soms is er veel verdriet omdat je als ouder ook je grenzen hebt. Maar ik ben veel geleerd de afgelopen jaren en wij zijn altijd zeer open over onze bijzondere kinderen. Soms zie ik de mensen denken de persoon die jij beschrijft die ken ik niet. Je moet knokken op school om de leraar te overtuigen hoe ze het beste met je kind kunnen omgaan. je kind leren hoe bijzonder hij is en wat een mooie karaktereigenschappen het bezit. En open zijn over hun hoog gevoeligheid dat zij ook leren er mee om te gaan.

ik ga ervoor, voor de zichtbaarheid, http://atlasreiki.nl/over/. Heel vaak komen mensen bij mij en hebben ze er nog nooit van gehoord, hsp. Ik noem mijn hsp zijn vaak. Het helpt om jezelf en jouw behoeftes beter te leren kennen als 'het' een naam mag hebben.

Ik ben zelf een HSP. Helaas kwam ik daar pas achter toen ik bijna 40 was en al heel mijn leven het gevoel had dat niemand mij begreep. Echter was er ook allemaal niet zoveel over bekend. Toen ik nog erg jong was,is mijn moeder al eens met mij naar de huisarts geweest. Ik droomde erg veel en heel intens. 'S nachts verwerkte ik al die indrukken die ik overdag opdeed. Wanneer er veel mensen om mij heen waren werd ik druk en opstandig. Ik had een enorm groot gevoel voor onrechtvaardigheid. Zij maakte zich daar wel zorgen om. De huisarts gaf als reactie dat ik gewoon een druk kind was en zag verder niets bijzonders. Wanneer je mij alleen had, was ik heel erg lief. Maar ik ben de helft van een tweeling en mijn zusje eiste enorm veel aandacht op waarbij ik dan weer een enorme stoorzender kon zijn. Ik trok me vaak terug op mijn kamer, ik liet mijn fantasie de vrije loop en kon uren alleen spelen. Mijn schoolprestaties waren hoog en ik had een enorme bewijsdrang. Ik was verder een heel sociaal kind, maar er onzeker en nooit echt in balans. Ik had maar had maar een handjevol echte vrienden om mij heen. Ik heb heel veel meegemaakt, maar niet echt een ongelukkig leven gehad. Wel ervaarde ik alles wat er in mijn leven gebeurde heel intens en misschien wel intenser dan anderen. Toen ik 38 was kon ik niet meer, ik was uitgeput en leeg. Toen kwam ik in de therapie er langzaam achter dat ik een HSP-er ben. Dan leer je wat dat allemaal inhoud en kwam ik er achter dat ik eigenlijk een heel mooi mens ben, maar voor ik zover was, liep ik al heel vaak tegen een muur van onbegrip. Ik ben zo blij dat er nu aandacht voor is. Als ik dit allemaal eerder geweten had, dan had ik ook mijn dochter op kunnen vangen, want ook zij is een HSP-er. Mijn dochter is nu 31 en ook bij haar zie ik die strijd. Daarnaast heeft zij ook ADHD en kan dit beide niet accepteren. Ze is zeer intelligent, en weet precies wat het allemaal betekent, maar accepteren dat lukt haar nog steeds niet. Ik ben nu 53, ben zeer tevreden met mijn leven, maar ik blijf gevoelig. Dat betekent dat ik na een intensieve dag/week, echt moe in mijn hoofd kan zijn en dan eigenlijk geen informatie meer wil verwerken. Ik kan dan gewoon leeg met een puzzelboekje of een saai boek op de bank gaan zitten. Ik zeg dan tegen mijn man, ik trek me even terug in mijn bovenkamer, dan weet hij genoeg.